Następcą Dawida Siesmanna na probostwie w Starym Wielisławiu został:
19. Johann Anton Krauße (1729 – 1758)
Urodził się w Kłodzku. Pomimo faktu, iż pełnił funkcję proboszcza w Starym Wielisławiu przez 29 lat, o jego działalności duszpasterskiej nie mamy żadnych bliższych informacji. Dokumenty księgi ławniczej, przechowywanej w archiwum parafialnym, wspominają go zaledwie dwukrotnie przy okazji zatwierdzania transakcji, z którymi związane były obciążenia na rzecz miejscowej parafii.
20. Augustin Faulhaber (1758 – 1782)
Urodził się w Kłodzku w rodzinie mieszczańskiej (wg zachowanych przekazów jego ojciec – Andreas był kowalem). Augustin był osobą wykształconą. Po ukończeniu teologii na Uniwersytecie Karola w Pradze i wyświęceniu został księdzem w Kłodzku. Był starszym bratem kłodzkiego kapłana Andreasa Faulhabera, który za rzekome namawianie podczas spowiedzi świętej żołnierzy pruskich, walczących w III wojnie śląskiej, do dezercji został skazany na karę śmierci (przez powieszenie) przez króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego. W rozkazie skierowanym do podpułkownika d’O (dowódcy garnizonu w Kłodzku) Fryderyk napisał: “Panie Pułkowniku, niech Pan powiesi ojca jezuitę (w rzeczywistości nie należał do zakonu) Faulhabera nie dopuszczając do niego spowiednika”. Wyrok wykonano 30.12.1757 r. Przed śmiercią Andreasowi odmówiono sakramentów oraz wydano zakaz pogrzebania jego ciała. Zwłoki kapłana wisiały na twierdzy kłodzkiej ponad dwa lata, do czasu przybycia oddziałów austriackich. Jak wtedy stwierdzono, nie uległy one cudownie rozkładowi.
W rok po tragicznej śmierci brata, Augustin objął parafię wielisławską, a w kilkanaście lat później został także wyższym kapłanem (Oberkaplan) w Kłodzku.
O jego działalności w parafii nie zachowały się żadne wiadomości. Faulhaber zmarł 21.05.1782 r. w Starym Wielisławiu i został pochowany prawdopodobnie na tyłach prezbiterium miejscowego kościoła. Jego epitafium niestety nie zachowało się do naszych czasów.
W archiwum parafialnym znajduje się natomiast odpis jego testamentu. Wynika z niego, że przed swoją śmiercią proboszcz ustanowił fundację mszalną. Zgodnie z jego rozporządzeniem w parafii św. Katarzyny w Wielisławiu miały być rocznie odprawiane 4 msze święte. Jedna z nich miała odprawiać się zawsze w dzień śmierci Augustina „o ile nie wystąpi żadna poważniejsza przeszkoda”. Cztery msze święte miały być za każdym razem zapowiadane wiernym w poprzedzające je niedziele, natomiast w trakcie mszy fundacyjnych powinno się odmówić litanię loretańską lub miała to być „zwykła msza niemiecka z podniosłym śpiewem”. Na ten cel miał być przeznaczony roczny, 4% zysk od pozostawionego przez proboszcza kapitału w wysokości 100 florenów reńskich.
21. Ignaz Stonner (1782 – 1792)
O osobie kolejnego proboszcza wielisławskiego nie zachowały się żadne bliższe informacje. Wiadomo jedynie, że urodził się w Dusznikach Zdroju. Stonner zmarł 30.07.1792 r. w Starym Wielisławiu i został prawdopodobnie pochowany w nekropolii proboszczów na tyłach prezbiterium kościoła parafialnego. Epitafium nie zachowało się do naszych czasów.
22. Karl Röger (1792 – 1807)
Urodził się w Kłodzku, po przyjęciu święceń kapłańskich został wikarym w Szalejowie Dolnym. W 1792 r. objął probostwo w Starym Wielisławiu. W najstarszym opisie statystycznym wsi, autorstwa Fr. A. Zimmermana, pochodzącym z 1789 r. odnotowano, że miejscowy kościół jest znanym w ziemi kłodzkiej miejscem pielgrzymkowym.
Epitafium nagrobne proboszcza znajdujące się na tyłach prezbiterium głosi, że miał on „poszerzyć kościół” parafialny.
Porównując najstarszy zachowany wizerunek kościoła parafialnego z jego wyglądem współczesnym można odtworzyć etapy prac. W pierwszej kolejności obudowana została dzwonnica, która została teraz włączona w obręb bryły kościoła. W jej ścianie zewnętrznej wybite zostało nowe wejście główne, które pełni swą funkcję po dziś dzień. Wejście zdobi barokowy portal z wizerunkiem patronki kościoła. Zakończenie tego etapu nastąpiło w 1796 r., o czym świadczy data wyryta w kamieniu nad wejściem bocznym. W kolejnych latach powstały kryte krużganki wokół kościoła, w których odprawiano dla pielgrzymów nabożeństwo do siedmiu boleści Matki Bożej.
Ostatnią inwestycją było wybudowanie kaplicy cmentarnej (po raz pierwszy została wzmiankowana w dokumencie z 1807 r. jako „kostnica”). Zachowane w archiwum parafialnym dokumenty wskazują, że środki na rozbudowę kościoła proboszcz Röger czerpał m.in. z kapitałów pochodzących z likwidowanych fundacji ustanawianych przez poprzednich proboszczów. Z dokumentu datowanego na 14.12.1796 r. wynika, że „królewski dziekan, arcybiskupi Archidiakon i Wikariusz Hrabstwa Kłodzkiego” Foraneus zezwolił ówczesnemu proboszczowi Wielisławia na likwidację fundacji ustanowionej przez proboszcza Franza Brase.
Karl Röger zmarł 03.10.1807 r. i został pochowany w nekropolii proboszczów na tyłach prezbiterium kościoła parafialnego.