Do naszych czasów zachowały się imiona licznych duszpasterzy, którzy pełnili posługę w naszym sanktuarium na przestrzeni wieków:
1. Nikolaus (? – 1367)
Wymienia go dokument wystawiony w 1367 r. Nie można wykluczyć, że jest on tożsamy z nieznanym z imienia proboszczem w Wielisławiu, który przewodniczył ingresowi, czyli uroczystemu wprowadzeniu Johannesa Siffridi, kleryka diecezji praskiej na parafię w Szalejewie w 1360 r. (executor fiut plebanus In Wilhelmstorf).
2. Bohunco von Kunczicz (1367 – 1371)
Po śmierci Mikołaja wystąpił wakat na urzędzie proboszcza. Zgodnie z ówczesnym prawem patronatu nad kościołem, kandydata na proboszcza proponował świecki właściciel wsi. W owym czasie Wielisław należał do majątków morawskiego rodu Ratold von Zdanitz. W 1367 r. Otto Ratold polecił na proboszcza w Wielisławiu Bohunca von Kunczicz, prezbitera, czyli pomocnika biskupa, z czeskiej diecezji Lutomyśl (pogranicze Czech i Moraw).
W 1371 r. Bohunco został proboszczem w Piszkowicach, po rezygnacji tamtejszego proboszcza Nycolai . Nie można wykluczać, że na probostwie w Wielisławiu zastąpił go wówczas
3. Johann de Gilempicz (1375)
Jan był klerykiem diecezji praskiej. W 1375 r. patroni kościoła w Piszkowicach: Kylian z Piszkowic, Wolfram Panewicz oraz Henryk Haugwitz, w związku ze śmiercią proboszcza Bohunca, zaproponowali na jego miejsce właśnie Johanna de Gilempicz. Kapłan propozycję przyjął.
4. Valentin (1437)
Został wzmiankowany w dokumencie kłodzkich Augustianów z 24.01.1437 r. (Valentino plebano ecclesie In Wilhelmivilla). Być może sprawował ten urząd już w 1425 r. Wystawiony wówczas dokument wzmiankuje nieznanego z imienia proboszcza Wielisławia (pleb. In Wilhelmsdorf), który dokonał uroczystego ingresu Ottona de Panewicz, kleryka na parafię w Krosnowicach (Rengirsdorf).
5. Georg (1476)
W dniu 21 lipca 1476 r. w Kłodzku został wystawiony dokument, z którego wynika, że przed ławnikami zjawili się wówczas prepozyt Michael na Thumie, komtur oraz proboszczowie: Gregor z Waliszowa, Mathias z Ołdrzychowic oraz Gregor z Wielisławia (Wilhelmsdorf), którzy przedłożyli umowę zawartą przez proboszcza Waliszowa z rzemieślnikiem – kuśnierzem, na mocy której Pani Dorothea Clererin ufundowała ołtarz w tej wsi, a jego pierwszym altarzystą powinien zostać Gregor z Waliszowa. Tenże zgodził się „tak długo, jak będzie trwać fundacja, czytać (odprawiać) tygodniowo 2 msze na tym ołtarzu, a w związku z tym kuśnierz będzie mu płacił rocznie 4 grzywny”.
6. Johann Walpurg (1497)
O kolejnym proboszczu Wielisławia wiemy tylko tyle, że z nieznanych powodów zrezygnował z urzędu w 1497 r.
7. Johann Reynareth (1497 – ?)
Dokument z 14.07.1497 r., wystawiony przez księcia Henryka Starszego, wzmiankuje, że ówczesny zarządca Hrabstwa Kłodzkiego zawiadomił prepozyta kościelnego i wizytatora Archiepiskopatu w Pradze, że z powodu wakatu na urzędzie proboszcza kościoła parafialnego św. Katarzyny w Wielisławiu (Wilhelmsdorf), na skutek rezygnacji proboszcza Johanna Walpurga, książę zaproponował na to stanowisko i obsadził je osobą Johanna Reynareth, brata zakonu św. Jana.
8. Michael Scharf (1532 – 1542)
Urodził się w miejscowości Hirschberg w Turyngii. W czasie jego posługi, jak wynika to z zachowanej w miejscowej księdze ławniczej notatki, kościół w Wielisławiu został po raz kolejny obrabowany, skradziono m.in. „wyszywany perłami ornat i 21 guldenów węgierskich”.
9. David Fechtner (1558 – 1585)
Urodził się w Lubiniu. Z zachowanych źródeł wynika, że jeszcze przed przyjęciem święceń kapłańskich ożenił się, jednak później jawił się „we wszystkich rzeczach jako katolik”. Od 1558 r. pełnił funkcję proboszcza w Wielisławiu. Po śmierci archidiakona katolickiego Christopha Neaetiusa w 1574 r., arcybiskup praski zatwierdził Davida Fechtnera na stanowisku archidiakona Hrabstwa Kłodzkiego. Wkrótce po objęciu urzędu wszedł w konflikt z konsystorzem luterańskim w Kłodzku, wspieranym przez ówczesnego starostę prowincji Hansa von Pobschűtz i zmuszony był schronić się u arcybiskupa praskiego. W czasie jego nieobecności ponownie obrabowany został kościół w Wielisławiu. Po interwencji metropolity praskiego u ówczesnego cesarza Maksymiliana II, dziekan powrócił do Kłodzka. Na czas jego archidiakonatu przypada kryzys kościoła katolickiego na Ziemi Kłodzkiej. O ile w 1571 r. w Hrabstwie było jeszcze 10 parafii katolickich, o tyle w 1577 r. już tylko 5 (Stary Wielisław, Nowy Waliszów, Wojciechowice, Domaszków oraz Konradów). David Fechtner zmarł po przyjęciu św. sakramentów, 18 czerwca 1585 r. Mszy pogrzebowej przewodniczył Christoph Kirmeser, ostatni przeor klasztoru Augustianów w Kłodzku, któremu arcybiskup praski zlecił przeprowadzenie kontreformacji w Hrabstwie Kłodzkim. Zmarły proboszcz miał zostać pochowany „w kościele w Wielisławiu”.
10. Michael Winkler (1585 – 1604)
Był kanonikiem zakonu Augustianów w Kłodzku. Po śmierci Davida Fechtnera Christoph Kirmeser, któremu przysługiwało wówczas prawo patronatu nad kościołem w Wielisławiu, wyznaczył go na proboszcza w tej wsi. Ok. 1595 r. objął również urząd dziekana kłodzkiego, wakujący po śmierci (rezygnacji?) Johannesa Reimanna. W czasie sprawowania przez niego archidiakonatu, w Kłodzku przeprowadzona została w 1597 r. ostateczna likwidacja zakonu Augustianów, a ich majątki przekazano jezuitom. Winkler zapisał się jako dobry zarządca parafii w Wielisławiu. Z dokumentów znajdujących się w archiwum parafialnym (księga ławnicza z lat 1590 – 1595) wynika, że powiększył on w tym czasie Widmut parafii (dobra kościoła nadane mu przy lokacji wsi), poprzez zakup ogrodu „zwanego Raschken” od niejakiego Georgi Hanke za sumę 100 kop miśnieńskich. W 1591 r. na gruncie tym został wzniesiony dom, który proboszcz z kawałkiem pola odsprzedał (w zamian za czynsze) niejakiemu Piotrowi (Petr) Brase za 40 kop miśnieńskich. W 1604 r. Winkler objął urząd prepozyta Augustianów w klasztorze św. Karola w Pradze, rezygnując z probostwa w Wielisławiu.